Wiel­ki owal na rysun­ku repre­zen­tu­je jajo życia; ową nie­znisz­czal­ną jakość któ­rej nie moż­na rów­nież stwo­rzyć, a z któ­rej wnę­trza pocho­dzą wszyst­kie żyją­ce isto­ty. W obrę­bie jaja zwi­nię­ty jest Tęczo­wy Wąż, stwór­ca-demiurg ^1)↓ Zie­mi w mito­lo­gii rodo­wi­tych miesz­kań­ców Austra­lii i Ame­ry­ki. Ist­nie­je legen­da, któ­ra wyja­śnia jak powsta­ły wzgó­rza, doli­ny, rze­ki, i wszyst­kie kształ­ty zie­mi. Za każ­dym razem gdy po desz­czu widzę pięk­ną tęczę przy­po­mi­na mi się histo­ria o Tęczo­wym wężu…  Na począt­ku zie­mia była pła­ską, roz­le­głą, sza­rą rów­ni­ną. Tęczo­wy wąż peł­znąc zna­czył na niej swo­ją dro­gę, ruchy jego cia­ła pię­trzy­ły góry rzeź­biąc rzecz­ne kana­ły. Każ­de pocią­gnię­cie, sma­gnię­cie jego wie­lo­ko­lo­ro­we­go cia­ła, two­rzy­ło nową ziem­ską geo­lo­gicz­ną for­ma­cję.  Wresz­cie zmę­czo­ny wysił­kiem two­rze­nia zie­mi, wpeł­znął do głę­bo­kiej sadzaw­ki. Chłod­na woda obmy­ła jego cia­ło, chło­dząc je i kojąc… Zwie­rzę­ta odwie­dza­ją­ce sadzaw­kę by uga­sić w niej pra­gnie­nie, pod­cho­dzi­ły do niej ostroż­nie by nie prze­szka­dzać Tęczo­we­mu Wężo­wi, bo cho­ciaż nie były w sta­nie go zoba­czyć – leżał w głę­bi ukry­ty – czu­ły tam jego obec­ność. Pew­ne­go dnia, po gwał­tow­nej burzy, zoba­czy­ły go. Jego ogrom­ne kolo­ro­we cia­ło wygi­na­ło się łukiem z sadzaw­ki ponad szczy­ty drzew, prze­ci­na­jąc nie­bo nad rów­ni­ną, w górę poprzez chmu­ry i dół z powro­tem dru­gim koń­cem się­ga­jąc zie­mi hen dale­ko za hory­zon­tem i zni­ka­jąc tam w innej nie­wi­docz­nej sadzaw­ce.  Rodo­wi­ci miesz­kań­cy Austra­lii, Abo­ry­ge­ni, aż do dzi­siaj trak­tu­ją z sza­cun­kiem Tęczo­we­go Węża, kie­dy widzą go wygi­na­ją­ce­go się przez całe nie­bo z jed­ne­go źró­dła do dru­gie­go…”  (z książ­ki “Gulpilil’s Sto­ries of the Dre­am­ti­me”, com­pi­led by Hugh Rule and Stu­art Good­man, publi­shed by Wil­liam Col­lins, Syd­ney, 1979.) W obrę­bie cia­ła Tęczo­we­go Węża na rysun­ku znaj­du­je się Drze­wo Życia, któ­re wyra­ża ogól­ną ten­den­cje żyją­cych form do zacho­wa­nia porząd­ku i budo­wy struk­tur ^2)↓. Jego korze­nie tkwią w zie­mi a jego koro­na roz­wi­ja się powie­trzu, desz­czu, słoń­cu i na wie­trze. Ele­men­tar­ne żywio­ły uka­za­ne jako zewnętrz­ne do owa­lu repre­zen­tu­ją fizycz­ne oto­cze­nie, mate­rię Wszech­świa­ta – budu­lec z jakie­go życie na zie­mi jest ufor­mo­wa­ne… Ten cyklicz­ny sym­bo­licz­ny obraz zade­dy­ko­wa­ny jest, tak jak cała książ­ką, zło­żo­no­ści życia na Ziemi.