Unieś wygodnie mały kamyk w dłoni i spróbuj utrzymać go w tym samym położeniu przez cały czas trwania ćwiczenia. Rozluźnij się i oddal od siebie myśl o osiągnięciu jakiegoś celu. Teraz przyjrzyj się powoli poszczególnym częściom powierzchni kamienia. Zwróć uwagę na wszystkie subtelne różnice w jego kolorze i teksturze, przyjrzyj się wszystkim zadrapaniom i znakom, każdemu zakamarkowi i wgłębieniu. Obserwuj w ten sposób kamień przez około 30 sekund do minuty, następnie zamknij oczy…
Teraz, przez około minutę, przypomnij sobie to, co przed chwilą widziałæś, tak przejrzyście jak to tylko możliwe, spróbuj wydobyć z pamięci jak najwięcej szczegółów. Następnie oddal od siebie ten obraz i po prostu nie rób nic przez kilka sekund.
Otwórz oczy i spójrz na kamień jako na całość, bez zwracania uwagi na żaden szczegół. Zobacz kamień jako spójny i jednolity fenomen. Pozwól oddychać temu odczuciu kamienia jako zjawisku wszechności w sobie, wszechbytu, bez zastanawiania się nad tym, czym jest ta całkowitość lub analizy sposobu jej odczuwania w tym właśnie momencie. Podobnie jak przedtem, skupiaj uwagę na tym doświadczeniu przez około 30 sekund do minuty.
Teraz zamknij oczy i wzrokiem umysłu wyobrażaj sobie kamień jako całość przez około minutę. Następnie oddal od siebie ten obraz.
Powtarzaj ten cykl przez około 15 minut, po czym wejdź w stan cichej medytacji.
Czy były jakieś różnice między tymi dwoma sposobami patrzenia?
Stephan Harding Animate Earth, tłumaczenie Kasia Donner