Sta­ry ponie­miec­ki dom wraz z zabu­do­wa­nia­mi gospo­dar­czy­mi w przy­ro­dzie.. nie jest to dzi­ka przy­ro­da, cho­ciaż sar­ny łażą po ogro­dzie :) Gospo­dar­stwo zlo­ka­li­zo­wa­ne jest w cen­trum wsi, przy dro­dze, z jed­nej stro­ny sąsia­dem jest kościół (dział­ka duża, spo­koj­na), dru­gi-sklep-obec­nie w remon­cie, trze­cia stro­na to dział­ki rol­ne nale­żą­ce do gospo­dar­stwa, dalej już tyl­ko sad i pola upraw­ne. Na dział­kach rol­nych obec­nie nic nie jest upra­wia­ne, za domem jest sta­ry sad, któ­re­go porząd­ko­wa­nie roz­po­czę­li­śmy w tym sezonie.
 Nasze sie­dli­sko to „dziad­ko­wi­zna”. Wycho­wa­ło się tu poko­le­nie naszych rodzi­ców, a teraz my chce­my dać temu miej­scu nowe życie. Nie chce­my zamy­kać go tyl­ko dla sie­bie. Chcie­li­by­śmy, aby było otwar­te na roż­ne­go typu wyda­rze­nia i ini­cja­ty­wy. Sie­dli­sko ma spe­cy­ficz­ną zabu­do­wę i róż­no­rod­ne ukształ­to­wa­nie tere­nu wokół… Sta­wia­my na wyko­rzy­sta­nie moż­li­wo­ści i poten­cja­łu tego miej­sca… Stro­me skar­py, malut­ki las kil­ka metrów przy domu, pół­noc­na część cha­ty pra­wie zagłę­bio­na w grun­cie, no i gle­ba-nie­zbyt żyzna, lek­ka. Jed­nak jak już się prze­ko­na­li­śmy, wypo­czę­ta i chęt­na rodzić plo­ny, tyl­ko trze­ba się nią zająć.
 Przez trzy mie­sią­ce dzia­ła­ła tu sym­pa­tycz­na para z kil­ku­let­nim synem. Był to ich począ­tek z ogrod­nic­twem, jed­nak pora­dzi­li sobie cał­kiem dobrze jak na nowi­cju­szy. I two­rzy­li ogród w duchu per­ma­kul­tu­ro­wym, co bar­dzo nas cieszyło.

A to pano­ra­ma nasze­go gospo­dar­stwa „na górce”. 

Ogród na wła­sne potrze­by pro­wa­dzi­my przy domu „na gór­ce”, gdzie miesz­ka­my. Mamy tu inna gle­bę, nie­co inną wysta­wę, sto­su­je­my wie­le metod per­ma­kul­tu­ro­wych, bli­ska nam jest idea ogrod­nic­twa eko­lo­gicz­ne­go, sta­ra­my się też zwra­cać uwa­gę na bio­dy­na­mi­kę, jed­nak z bra­ku cza­su nie zawsze się to uda­je. Cią­gle eks­pe­ry­men­tu­je­my i spraw­dza­my róż­ne meto­dy u sie­bie, nie sto­su­je­my syn­te­tycz­nych nawo­zów ani środ­ków ochro­ny roślin. Nawo­zi­my gno­jów­ka­mi roślin­ny­mi, kom­po­stem, kurzeń­cem od wła­snych kur. Nie wszyst­ko uda­je się jak nale­ży, ale nawet nie­po­wo­dze­nia dają nam doświadczenie.

wcze­sną wiosną 

Widok od podwór­ka, z pra­wej sta­ry kasz­ta­no­wiec, drze­wo opiekun.:) 

Też widok z podwór­ka, ale na dru­ga stro­nę, stre­fę odpo­czyn­ku w cie­niu lipy. Dalej w górę znaj­du­je się nasze polet­ko.​.. ​W lip­cu jak zakwit­nie lipa zaroi się tu od owa­dów… Moż­na będzie zebrać co nie­co na her­bat­kę i nacie­szyć zmy­sły wspa­nia­łym zapachem. 

W cie­niu sta­rych jabło­ni moż­na przy­siąść po pracy. 

​A to nie­daw­ne odkry­cie-siecz­kar­nia ręcz­na. Super spra­wa. Już nacię­li­śmy i nasu­szy­li­śmy pokrzy­wy dla kur na zimę. Pięk­nie też tnie sło­mę, co przy­da nam się w gli­nia­nym remon­cie. A nawet daje radę z paty­ka­mi, więc robi­my też zrębki. 

​Pla­stik z bute­lek przy­dał się do połą­cze­nia wierz­bo­wych paty­ków na kon­struk­cję pro­wi­zo­rycz­nej szkla­ren­ki. Kopu­ła stoi, prze­trwa­ła pierw­sze podmu­chy wia­trów, a wiać u nas potra­fi moc­no… Wnę­trze pra­wie zago­spo­da­ro­wa­ne… Wierz­bo­wo folio­wa kopu­ła stoi na naszym polu „na gór­ce”. Obec­nie wyno­si­my już z niej czer­wo­ne pomidorki…:) 

Ziem­nia­ki pod koł­der­ką ze sło­my z dodat­kiem sko­szo­nej tra­wy. Tutaj świe­żo „poście­lo­ne”, obec­nie już wycho­dzą pędy ponad sło­mę… To polet­ko rów­nież znaj­du­je się „na górce”. 

Inspek­cik sprzed kil­ku lat. Wciąż daje rade, a myśle­li­śmy że sta­wia­my pro­wi­zor­kę na jeden sezon. Z tyłu nie­wi­docz­na szy­ba, któ­rą zamy­ka­my na noc. Wysie­wa­my tu wio­sną warzyw­ka na roz­sa­dę. i rzod­kiew­ki na wcze­śniej­szy zbiór. 

Pro­sto z ziemi.  

​Pomi­dor­ki już są więk­sze, tutaj świe­żo posa­dzo­ne. Pomię­dzy rośli­na­mi umie­ści­łam kamie­nie, tro­chę pędów lawen­dy… Ścież­ka wyściół­ko­wa­na zręb­ka­mi drzewnymi. 

Sadzi­my pomi­dor­ki. Do doł­ków wrzu­ci­li­śmy tro­chę liści żywo­ko­stu, któ­ry na wła­sne potrze­by mamy posa­dzo­ny w bli­skiej oko­li­cy… Mło­dy­mi liść­mi czę­stu­je­my też kury. A z korze­nia robi­my nalew­ki do nacie­ra­nia bolą­cych kości… 

Tru­skaw­ki na pod­wyż­szo­nej grządce.  

​Pole boju-czy­li warzyw­niak. Póki co nie­wiel­ki, ale sta­le się roz­ra­sta…​ To dzie­ło rodzin­ki, któ­ra przez chwi­le zamiesz­ki­wa­ła cha­tę „na dole”. Był to ich począ­tek przy­go­dy z ogrod­nic­twem per­ma­kul­tu­ro­wym ale jak nas zapew­nia­li-zała­pa­li bakcyla.:) 

w tle nasze polet­ko z zaczę­tym już ogród­kiem warzyw­nym. Z pra­wej stro­ny widać krze­wy dzi­kiej róży. Zimą roiło się tu od pta­ków, któ­re zja­da­ły pozo­sta­łe na krze­wie owoce… 

kuch­nia, nie­zły strop 

Jesz­cze widok z góry na gospo­dar­stwo i naj­bliż­szą oko­li­cę. Czer­wo­na linia wyzna­cza gra­ni­cę działki. 

Na gospo­dar­stwie w Rusi­no­wie w sezonie’18 pla­no­wa­ne są trzy­dnio­we Warsz­ta­ty pro­jek­to­wa­nia per­ma­kul­tu­ro­we­go. Ter­min tego­rocz­ny, wrze­śnio­wy został odwo­ła­ny. Poni­żej warun­ki miej­sco­we :) Czy­taj dalej →