Bioregionalizm – ruch społeczno-kulturowy wywodzący się z alternatywnego środowiska hipisów w Stanach, którzy w latach 70 przeciwstawiali się kulturze masowej i tworzyli tzw. kontrkulturę szukając sposobów powrotu do korzeni, harmonijnego współistnienia z przyrodą, zgodnego z jej rytmem i prawami. Po Dniu Ziemi w 1970 roku ważnym elementem tego nurtu stało się działanie na rzecz ochrony przyrody bioregionów.
Określenie bioregion zostało użyte po raz pierwszy przez kanadyjskiego poetę Allana van Newkirk w 1973 roku. Oznacza obszar wyznaczony przez naturalne formy przyrody: pasma górskie, doliny rzeczne – granice niezależne od podziału administracyjnego czy politycznego. Bioregiony nie stanowią wyodrębnionych jednostek, a tworzą mozaikę zachodzących na siebie i przenikających się elementów.
Wyróżnikiem danego bioregionu (obszaru) jest przyroda, fauna, flora, rzeźba terenu, klimat, budowa geologiczna oraz człowiek z jego tradycją, zwyczajami, kulturą. Bioregionalizm kładzie nacisk na tworzenie więzi pomiędzy mieszkańcami bioregionu a środowiskiem naturalnym, ich utożsamianie się z pozaludzkimi formami życia i niedopuszczanie do nadmiernej eksploatacji przyrody. Bioregionalizm zakłada prowadzenie przez ludzi zamieszkujących dany bioregion takiej działalności gospodarczej, która nie zakłóca równowagi biologicznej.
Bioregionalizm przeciwstawia konsumpcyjnemu stylowi życia i jego unifikacji, natomiast wspiera utożsamienie człowieka z miejscem zamieszkania, współistnienie z przyrodą i tradycją, co znajduje przejaw w emocjonalnym stosunku do miejsca, dostrzeganiu jego piękna. Miejsce zamieszkania traktowane jest jako „dom”, który wykracza poza obszar budynku i obejmuje całe otocznie.
Bioregionalizm jest jednym z czterech ruchów społeczno-filozoficznych, które można określić jako ruchy „ekologii radykalnej” – pozostałe trzy to głęboka ekologia, ekofeminizm i ekologia społeczna…
Źródło: wikipedia – więcej.
Poniżej ↓ wszystkie posty oznaczone tagiem: