Trzy zasa­dy etycz­ne per­ma­kul­tu­ry: 1. tro­ska o Zie­mię, 2. tro­ska o ludzi i 3. spra­wie­dli­wy podział – to ser­ce per­ma­kul­tu­ry… jej punkt kar­dy­nal­ny, na któ­rym opie­ra się i krę­ci zdro­we podej­ście do życia wła­sne­go i Życia w ogó­le. Bo w per­ma­kul­tu­rze nie cho­dzi o eko­lo­gicz­ną upra­wę zie­mi – eko­lo­gicz­nie moż­na upra­wiać wyłącz­nie dla pie­nię­dzy; w per­ma­kul­tu­rze nie cho­dzi rów­nież o dokar­mia­nie głod­nych, bo w ten spo­sób moż­na wyrzą­dzać im wię­cej szko­dy niż pożyt­ku… A spra­wie­dli­wie dzie­lić zna­czy też dzie­lić się tro­ską. Dla­te­go punk­tem wyj­ścia per­ma­kul­tu­ry jest otwar­cie świa­do­mo­ści, poczu­cie wspól­no­ty nie tyl­ko ze zna­jo­my­mi, czy nie­zna­jo­my­mi (imi­gran­ta­mi z Azji czy Afry­ki na przy­kład) lecz rów­nież poczu­cia wspól­no­ty ze zwie­rzę­ta­mi, rośli­na­mi, mat­ką naszą Zie­mią i ojcem Wszechświatem.
 Filo­zo­fia per­ma­kul­tu­ry, jej idea, jest wiecz­na. Nie zaczę­ła się w Austra­lii, Japo­nii, Sta­nach czy Euro­pie… Naro­dzi­ła się i rodzi za każ­dym razem, gdy czło­wiek po raz pierw­szy zadał i zada­je sobie pyta­nie o sens wła­sne­go ist­nie­nia, o wła­sne miej­sce na świe­cie i w życiu.… Wte­dy budzi się tro­ska, wte­dy zaczy­na­my się nią dzie­lić. To jest per­ma­kul­tu­ra i jej etyka.
 Patrz: Zasa­dy per­ma­kul­tu­ry.

gra­fi­ka powy­żej ↑ ze stro­ny permacultureprinciples.com
nato­miast chmur­ka tagów poni­żej ↓ poka­zu­je w jakich zacho­dzą­cych na sie­bie obsza­rach dzia­ła­nia reali­zu­ją się per­ma­kul­tu­ro­we zasa­dy etyczne

Trzy zasa­dy etycz­ne per­ma­kul­tu­ry: 1. tro­ska o Zie­mię, 2. tro­ska o ludzi i 3. spra­wie­dli­wy podział – to ser­ce per­ma­kul­tu­ry… jej punkt kar­dy­nal­ny, na któ­rym opie­ra się i krę­ci zdro­we podej­ście do życia wła­sne­go i Życia w ogó­le. Bo w per­ma­kul­tu­rze nie cho­dzi o eko­lo­gicz­ną upra­wę zie­mi – eko­lo­gicz­nie moż­na upra­wiać wyłącz­nie dla pie­nię­dzy; w per­ma­kul­tu­rze nie cho­dzi rów­nież o dokar­mia­nie głod­nych, bo w ten spo­sób moż­na wyrzą­dzać im wię­cej szko­dy niż pożyt­ku… A spra­wie­dli­wie dzie­lić zna­czy też dzie­lić się tro­ską. Dla­te­go punk­tem wyj­ścia per­ma­kul­tu­ry jest otwar­cie świa­do­mo­ści, poczu­cie wspól­no­ty nie tyl­ko ze zna­jo­my­mi, czy nie­zna­jo­my­mi (imi­gran­ta­mi z Azji czy Afry­ki na przy­kład) lecz rów­nież poczu­cia wspól­no­ty ze zwie­rzę­ta­mi, rośli­na­mi, mat­ką naszą Zie­mią i ojcem Wszechświatem.
 Filo­zo­fia per­ma­kul­tu­ry, jej idea, jest wiecz­na. Nie zaczę­ła się w Austra­lii, Japo­nii, Sta­nach czy Euro­pie… Naro­dzi­ła się i rodzi za każ­dym razem, gdy czło­wiek po raz pierw­szy zadał i zada­je sobie pyta­nie o sens wła­sne­go ist­nie­nia, o wła­sne miej­sce na świe­cie i w życiu.… Wte­dy budzi się tro­ska, wte­dy zaczy­na­my się nią dzie­lić. To jest per­ma­kul­tu­ra i jej etyka.
 Patrz: Zasa­dy per­ma­kul­tu­ry.

gra­fi­ka powy­żej ↑ ze stro­ny permacultureprinciples.com
nato­miast chmur­ka tagów poni­żej ↓ poka­zu­je w jakich zacho­dzą­cych na sie­bie obsza­rach dzia­ła­nia reali­zu­ją się per­ma­kul­tu­ro­we zasa­dy etyczne