Wybierz się do swo­je­go Miej­sca Gai lub na inne łono Natu­ry, tam, gdzie możesz zna­leźć spo­kój. Połóż się twa­rzą do zie­mi. Ode­tchnij głę­bo­ko i wcią­gnij w płu­ca zapach gle­by, czu­jąc pra­cę klat­ki pier­sio­wej, żeber, prze­po­ny i brzu­cha na powierzch­ni sty­ku two­je­go cia­ła z mię­si­stą skó­rą Zie­mi. Wycisz się i poczuj wibru­ją­cą jed­ność wspól­ne­go istnienia.
 Wyobraź sobie, że posia­dasz zdol­ność prze­cho­dze­nia przez pozor­ną gęstość ciał sta­łych. W spo­ko­ju i odprę­że­niu, niczym pły­wak uno­szą­cy się na tafli jezio­ra, roz­po­czy­nasz powol­ne nur­ko­wa­nie. Naj­pierw zata­piasz pod zie­mię gło­wę, łagod­nie zanu­rza­jąc ją pod powierzch­nię. Nie wstrzy­muj odde­chu, któ­ry przy­cho­dzi wyjąt­ko­wo łatwo. 

Pły­niesz powo­li przez gle­bę, potem roz­pę­dza­jąc się, wpły­wasz w kry­sta­licz­ną ska­łę macie­rzy­stą two­rzą­cą sko­ru­pę zie­mi o gru­bo­ści oko­ło 40 kilo­me­trów, któ­re poko­nu­jesz zadzi­wia­ją­co szyb­ko – mate­ria roz­stę­pu­je się przed tobą i zasy­sa do środka.
 Poni­żej sko­ru­py ziem­skiej (cien­kiej i kru­chej pokry­wy naszej Pla­ne­ty), prze­cho­dzisz do nowej kra­iny, gdzie ska­ły są tłu­ste, ciem­no­czer­wo­ne i lep­kie jak gęsta mela­sa – dotar­łæś do powierzch­ni tzw. płasz­cza zie­mi. Zatrzy­mu­jesz się tuż pod sko­ru­pą (jak nurek pod lodem), czu­jesz kle­istą ska­łę wokół poru­sza­ją­cą się powo­li niczym płyn­ne szkło, po czym zręcz­nie ruszasz dalej w bez­miar gęstej, zawie­si­stej sub­stan­cji. Czy­taj dalej →

Połóż się na ple­cach na zie­mi w two­im Miej­scu Gai. Roz­luź­nij się i weź kil­ka głę­bo­kich odde­chów. Teraz poczuj cię­żar swo­je­go cia­ła jako siłę gra­wi­ta­cji cią­gną­cą cię w dół.
 Doświad­czaj tej siły jak miło­ści, jaką Zie­mia ota­cza każ­dą cząst­kę two­je­go cia­ła; miło­ści, któ­ra utrzy­mu­je cię w bez­pie­czeń­stwie i unie­moż­li­wia odpad­nię­cie w przestrzeń.

Otwórz oczy i patrz w roz­le­głe głę­bi­ny wszech­świa­ta, czu­jąc jed­no­cze­śnie ogrom naszej pla­ne­ty mat­ki na swo­ich ple­cach. Poczuj, jak przy­ci­ska cię do swe­go potęż­ne­go boku, jak trzy­ma cię i zwie­sza gło­wą w dół nad roz­le­głym kosmo­sem pod tobą bez końca.
 Jak to jest wisieć do góry noga­mi; czuć głę­bię prze­strze­ni wokół, a za sobą moc­ne jak­by kle­iste przy­cią­ga­nie ziemskie?

Teraz poczuj, jak Zie­mia wygi­na się pod two­imi ple­ca­mi we wszyst­kich kie­run­kach. Poczuj jej potęż­ne kon­ty­nen­ty, roz­pię­tość jej gór, jej oce­any, jej stre­fy bie­gu­no­we pokry­te śnie­giem i lodem, jej sza­tę roślin­no­ści roz­cią­ga­ją­cą się z miej­sca, w któ­rym jesteś, w koli­sty ogrom jej nie­wia­ry­god­nie ufor­mo­wa­ne­go ciała.

Wczuj się w wiru­ją­ce prą­dy powie­trza i tań­czą­ce chmu­ry ponad jej róż­no­li­tą powierzchnią.

Wdy­chaj żywy bez­miar naszej uoso­bio­nej Ziemi.

Gdy poczu­jesz, że masz dosyć, obróć się na bok i wstań, pozo­sta­jąc w głę­bo­kiej świa­do­mo­ści życia naszej pla­ne­ty domu.

Ste­phan Har­ding Ani­ma­te Earth, tłu­ma­cze­nie Kasia Donner